Brzmi trochę, jak wyznanie anonimowej grubaski? No, może troszkę ;)
Od kiedy pamiętam zawsze byłam grubsza niż rówieśnicy. Jednak jako niemowlak gubiłam się w szpitalnym łóżeczku. Dlaczego jestem gruba? Dobre pytanie! Może troszkę geny się do tego przyczyniły? Babcia, która gotowała super obiadki i dokarmiała? Moje ciągłe chorowanie, alergie i branie miliona sterydów i innych, jak się później okazało niepotrzebnych leków...? Później jako nastolatka przeszłam na wegetarianizm i musiałam sama sobie gotować i organizować posiłki. Te 15-16 lat temu nie było tak powszechnego dostępu do Internetu, nie było skąd czerpać wiedzy o zbilansowanym odżywianiu. Lekarzom nie można się było przyznać, że nie je się mięsa, bo wszystko zgonili na to, jako powód problemów zdrowotnych.
Moja dieta bazowała więc na nabiale i produktach mącznych - z czym zjeść kanapki? Oczywiście ser żółty, dużo... twarogi, mleko (wiejskie i tłuściutkie od krowy), spore ilości białego pieczywa, pierogi, makarony, naleśniki... Jogurciki owocowe i dużooo soków owocowych, bo przecież to samo zdrowie! Cukier i syrop glukozowo-fruktozowy - tak faktycznie, to samo zdrowie. Dużo smażonych placków warzywnych, niestety w sporej ilości oleju... Pamiętam, że kupienie wtedy pasztetu sojowego, czy kotletów sojowych, tych suchych, z których można robić niby schabowe graniczyło z cudem. Zwłaszcza na Podkarpaciu, skąd pochodzę. Dużo gotowych sosów i zupek... To nie mogło skończyć się dobrze. Podejmowałam wiele prób nieudolnego odchudzania, ale zawsze kończyło się efektem jo-jo.
Do tego piwko, sporo piwka i inny alkohol... a jak wiadomo trzeba to czymś zagryźć: chipsy, orzeszki, paluszki, frytki... Lubiłam i nadal lubię jeść, ale teraz robię to z głową!
Efekt? 96 kg przy wzroście 165 cm, 29 lat - początek lipca 2016 roku i decyzja, że albo teraz albo nigdy!
Powiecie, że się zapuściłam, jak mogłam itd., no cóż jedzenie było receptą na wszystko. Do tego nigdy nie czułam się szczególnie źle z moją wagą, nikt widząc mnie nie wierzył, że ważę aż tyle. Zawsze byłam aktywna. W sezonie jeździłam bardzo dużo rowerem, często około 50 km, starałam się robić 30 km kilka razy w tygodniu. Do tego brzuszki, przysiady, 6 Weidera i różne inne cuda, trochę ćwiczeń na ławeczce z obciążeniem. Do tego sporo fizycznej pracy podczas pomagania u babci (np. przerzucenie tony węgla, czy zniesienie kilku metrów drzewa do szopy, albo wykopywanie kilkudziesięciu drzewek samosiejek różnej wielkości).
Miałam lepsze okresy, nie wiem ile wtedy ważyłam, bo waga była moim wrogiem.
Z racji sporej ilości mięśni, które posiadam pewnie nigdy nie będę chudziutką, eteryczną blondynką. W mojej głowie też pewnie na zawsze pozostanie obraz grubaski. Teraz mimo, że żadne ciuchy na mnie nie pasują, wiszą jak worki, z góry XXL wchodzę spokojnie w M, spodnie z 46 na 40 (niestety mało, które pasują, bo mam potężne łydki i w mało co się wbijam, a jak się wbiję to w pasie wszystko jest za duże...) to w lustrze nie widzę tego, że schudłam.
A ty Droga Czytelniczko lub Czytelniku, dlaczego masz problem z nadprogramowymi kilogramami (jeśli go masz)? Wydaje mi się, że do podstawa i klucz do rozpoczęcia walki o lepszą lub najlepszą wersje swojego ciała!
W kolejnych postach będzie szczegółowo o mojej diecie (i cudownej dietetyczce), treningach i efektach? Jesteście ciekawi? Zapraszma do obserwowania!
Miłego dnia Kochani! :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
wegankaijejswiat.blogspot.com